Třeće zetkawanske popołdnjo NSLDź
Prócuje so wšitkich zapřijeć
Na njedawnym nowolětnym přijeću Kamjenskeho měšćanosty přepodachu prěni raz Myto Pětra Barta za inkluziju. Ideju za to zrodźił bě Kamjenski ergoterapeut Michael Schiewack. Z mytom zwjazane pjenježne připóznaće 1 000 eurow přińdźe tohorunja z rukow Kamjenčana, kiž so hižo z powołanskich přičin z tym zaběra, štož inkluziju bytostnje wuznamjenja: Wón pomha čłowjekam, tak derje kaž móžno so (zaso) na zjawnym žiwjenju wobdźělić. Jako swoju ideju prěni raz zjawnje předstaji, mjenowaše jeho wyši měšćanosta Lessingoweho města Roland Dantz (njestronjan) „pioněra w naležnosćach inkluzije“.
Michael Schiewack sam praji k nastorkej, myto do žiwjenja zwołać: „Husto słyšach w zašłosći w zwisku ze sportom zbrašenych abo ludźi z handicapom mjeno Pětr Bart. Jako loni wo jeho smjerći zhonich, mje to pohnu počesćenje po nim pomjenować, wšako bě wón prócowar a iniciator na tym polu. Po dorěčenju z mandźelskej Weroniku Bartowej bě jasne, zo je myto za inkluziju woprawdźe hódne, nosyć mjeno Pětra Barta.“
Hižo zahe socialnu žiłku začuwała
Wot oktobra 2015 je Lucija Škodźina referentka za dušepastyrstwo młodźiny w serbskich wosadach biskopstwa Drježdźany-Mišno. Swoje dźěłowe městno ma we Worklečanskim Don Boskowym domje. „Ze swojim dźěłom móžu cyrkej žiwu a mnohostronsku wuhotować, a to stajnje po přećach młodostnych“, Lucija Škodźina rozłožuje, „móžu swoju maćeršćinu pěstować. Wěra a rěč słušatej za mnje hromadźe.“
Młoda Serbowka je w Serbskich Pazlicach wotrostła. Hižo zahe začuwaše swoju socialnu žiłku. „Ta leži w swójbje“, měni 23lětna dźensniša Wotrowčanka. „Naša mać skutkuje w Kamjenskim Domje swj. Jurja, kotraž je w nošerstwje Carity. Kaž mać chcych so tež ja za potrěbnych zasadźeć. Začuwach přeće, zbožo, kotrež sama mam, wróćić.“
Přijimarnja w nowych rumnosćach
W zmysle załožerjow
Wot wčerawšeho zběraja w Smochćicach nachribjetniki, kotrež kónc ...
Tole móže přikład być
Dźěćom hodowne přeća spjelnili
Tež ćěkancy mjez akterami byli
„Sym tule telko přichilnosće dožiwiła“
Ćah spěcha přez krajinu. Wjedro je rjane, słónčne. Trochu chłódno drje je, ale to je w adwenće normalne. W spěšniku z Berlina do Drježdźan sedźi Simona, młoda žona, kotraž ćěka. To pak sobupućowacy njepytnu, chibazo so dźiwaja, čehodla sedźi młoda žona w rukajcach w poměrnje ćopłym ćahu. Chcu wam stawiznu Simony tuž wot spočatka powědać:
Narodźiła je so do intaktneje swójby w Berlinje. Nan dźěłaše w fabrice, mać na někajkim zarjedźe. Zažne dźěćatstwo bě zbožowne. Wjele rjanych dožiwjenjow měješe ze swojim bratrom Lutzom. Jako bě Simona dźewjeć lět, pak so bjezstarostne žiwjenje za nju njejapcy skónči. Při ćežkim wobchadnym njezbožu na awtodróze su nan, mać a bratr žiwjenje přisadźili. Při čakanju zatykaneje dróhi dla bě LKW bjez borzdźenja do jich awta zajěł. Njemějachu žanu šansu.
