Dešno (SN/CoR). Domizniski muzej Dešno, Šula za delnjoserbsku rěč a kulturu Choćebuz a Błótowska zahroda hojenskich rostlin w Dešnje su minjeny kónc tydźenja zhromadnje na mały wuměłsko-zahrodniski swjedźeń přeprosyli.

Pod nawodom Gabriele Gittel nastachu we wobłuku pleinaira, kotryž bě Šula za delnjoserbsku rěč a kulturu organizowała, akwarele, rysowanki a dalše twórby. Pod starymi wysokimi štomami na ho­jenskej a korjeninowej zahrodźe a w Muzeju pod hołym njebjom „Stary lud“ mějachu wuměłcy dosć wabjacych motiwow. Wopytowarjo móžachu wuměłstwo tworjacym přez ramjo hladać a so z nimi wo nastaću jich dźěłow, wo wu­zwolenju motiwow kaž tež tworjenskim pro­cesu rozmołwjeć. Zdobom su wuměłcy debjenki, akwarele, wolijowe mólby, tekstilne wudźěłki a dalše rjane wěcy na pře­dań poskićeli.

Lipsk (bbu/SN). Nowu wustajeńcu w Budyšinje rodźeneje a w Lipsku skutko­waceje wuměłče Karoline Schneider su so­botu w tamnišej předźerni bałmy wote­wrěli. Mjez wopytowarjemi běchu tež někotři Serbja. Zwjetša je wernisaža młódši publikum přiwabiła. Koronakrizy dla bě jenož wobmjezowany přistup móžny. Tak ćehnješe so wotewrjenje přez cyłe popołdnjo.

Pod titulom „kóstkaty slěd“ wobswě­tla młoda wuměłča pochad a kulturne zwiski wokoło tak mjenowaneje „kauri- mušle“, kotraž je wažny dźěl nam znatych debjenkow jutrowneho křižerskeho gratu. Małe běłe šlinki pochadźeja z indopacifiskeho ruma a su wobstatk najwšelakorišich kulturnych praktikow po cyłym swěće. Na přikład wužiwaja je jako płaćidło, jako symbol płódnosće abo jako škitne kuzło.

Wojerecy (KD/SN). Tróšku normality je so minjeny pjatk wječor do Wojerec na­wróćiło. Wšako su na tamnišim hrodźe skónčnje zaso kulturne zarjadowanja dowo­lene. Ludźo smědźa – wobkedźbujo prawidła hygieny a wěstotneho wotstawka – so zetkać, sej kulturu popřeć a hromadźe wo žiwjenju rozmyslować. Ně­hdźe štyrceći hosći z Wojerec, bliskeje wokoliny a Budyšina dožiwi tuž nowu lite­rarno-hudźbnu matineju „Moja dróha“, na kotruž bě tamniše wuměłstwowe towarstwo přeprosyło. W srjedźišću steješe literatura Brigitty Reimann, kotraž bydleše w lětach 1960 do 1968 na Hasy Liselotty Hermann w bydlenskim kompleksu I Wojerowskeho noweho města.

W poetiskim teksće „Moja dróha“ z lěta 1967 wopisuje Reimann nastawace nowe město a předstaja sej jeho přichod. W swojim rozžohnowanskim lisće přećelce Veralorje Schwirtz z lěta 1972 powě­da wona wo swojim překrótkim, inten­siwnym a wupjelnjenym žiwjenju. Poslednje linki nekrologa spisowaćela Helmuta Sakowskeho na česć Brigitty Reimann 1973 stej čłonce Wojerowskeho wuměłstwoweho towarstwa Helene Schmidt a Angela Potowski tohorunja přednjesłoj.

Narodny wuměłc serbskeho ludu, moler, nowinar a spisowaćel Měrćin Nowak naro­dźi so 13. junija 1900 w Njechornju. Wón studowaše wuměłstwo a molerstwo w Praze a Waršawje, bě sobudźěłaćer-ilustrator Serbskich Nowin hač do nalěća 1933, hdyž bu wot nacijow dźewjeć ty­dźenjow zajaty a po tym z nowinarstwa wuhnaty. Wón wozjewi zdźěla pod pseudonymom Bobak w serbskim dźeniku moderne fabule wo zwěrjatach kaž „Baćoń a žaba“, reportaže a powědančka, w kotrychž je na hrožacy strach fašizma skedźbnjał a na satiriske wašnje narodnu liwkosć někotrych Serbow šwikał. Swoje rysowanki a mólby signowaše z lipowym łopješkom. 14. oktobra 1923 bě wón Zwjazk serbskich tworjacych wuměłcow załožił a bě jeho kordinator. Hesło jeho žiwje­nja bě „Chcu być słužownik serb­skeho ludu“. Nacije jemu pisanje zaka­zachu, medije Zwjazka Polakow w Němskej porno tomu zmóžnichu jemu dźěło pod pseudonymom Strzygon.