Nastawk w kónctydźenskej přiłoze Serbskich Nowin wo hoń­twjerjach je bywšeho wučerja Pawoła Rotu pohnuł wo serbskich zapřijećach kołowokoło hońtwjerjenja rozmyslować. Zhromadnje z Ralbičanom wěnujemy so w tymle a w přichodnych Předźenakach tejle zajimawej naležnosći, zo bychmy čitarjam a dalšim zajimcam serbske wobroty zbližili. Dźensa wobjednawamy słowničk zwěrinstwa­ a wliw ratarskeho­ hospodarstwa na zwěrinu a hońtwjerjenje.

Někotre słowa k Róžeńčanskim hońtwjerjam

Něhdźe na proze lěta 2015/2016 čitach w Předźenaku zajimawe powěsće wo hońtwjerjach wokoło Róžanta. Wědomi Serbja chcedźa woni w swojej poswjatokowej zaběrje nimo wobchadneje rady tež wonu móhłrjec „hońtwjersku powołansku“ rěč w maćeršćinje nałožować. Ale njeznaja wotpowědny serbski słowoskład. Wšako stej hońtwjerstwo a jeho fachowa rěč wupłód němskeho zemjanstwa, započaceho so před něhdźe tysac lětami.

„Tradicija pječenja tykanca je runje tak stara kaž nyšpor zeleny štwórtk w našej bróžni“, powěda Anna Patokowa. Lětsa wjesela so ludźo hižo 17. raz na wonu cokorowu chłóšćenku. Ideju ewangelskeje nutrnosće zrodźili běchu z bywšim Wojerowskim fararjom Joachimom Nagelom. „Chcychmy lěto w bróžni z Božej słužbu witać“, wujasnja dźowka Anny Patoko­weje Birgit. Znata wuměłča je sej w kładźitej bróžni přijomnu mału dźěłarnju a muzej zarjadowała. Farar Nagel měješe k tomu w nalěću jako termin zeleny štwórtk swobodny. „A jutry su dźě rjana přiležnosć.“

Christin Šěnec na Wurzenskej dróze w sakskej stolicy pjekarnju přewzała

Daloko znatej stej w Drježdźanach, a nic jenož tam, Šołćic pjekarnja a konditarnja z kofejownju na Wurzenskej 11 do 15. Mnozy z Ralbic pochadźaceho pjekarja Jana Šołtu­ w měšćanskim dźělu Mikoćinje (Mickten)­ „serbskeho pjekarja“ mjenuja. Wšako słyša tam, w kofejowni a pjekarskim wobchodźe, napřećo legendarnym „sakskim kupjelam“, prawidłownje naše maćerne słowa. Tak je Marja Šołćina, mandźelska pjekarskeho mištra, rodźena Wałdźic z Pěskec, tež Serbske Nowiny ze słowami­ „Witajće k nam“ na wopyt do domu witała. Přičina bě, zo je Jan Šołta­ lětsa 1. januara po 25 lětach pjekarnju młodej pjekarskej mišterce Christin Šěnec z Hrańcy přepodał. Wšako chce sej 68lětny, kiž je w swojim žiwjenju tysacy chlěbow a całtow, njeličomne słódne tykancy­ a torty a dalše twory pjekł, nětko tróšku wjace měra popřeć.

Pola nana pjekarstwo nawuknył

Dobroščan Alfons Čórlich je mnohim znaty, dokelž ze swojimaj „złotymaj“ rukomaj­ kóždemu rady pomha. Zo pak steješe jeho kolebka w Šleskej, hdźež bě so před 71 lětami narodźił, lědma štó wě. Krótko po smjerći maćerje přińdźe z dźědom a wowku 1948 do Noweje Wjeski, nan přebywaše hišće we wójnskej jatbje a so hakle pozdźišo strowy nawróći.

Hač do lěta 1959 chodźeše Alfons Čórlich we Worklecach do šule. Ducy domoj je časćišo w Frömmeltec kowarni po­zastał a tam kowarjej přihladował. Jónu smědźeše samo konja při kowanju dźeržeć. Pawołej Frömmeltej so wušikny hólčec­ lubješe. Po wuchodźenju šule bu młodemu Nowowješćanej kowarnja w slědowacych třoch lětach městnosć, hdźež sej wjace hač jenož wušiknu dźě­ławosć přiswoji. Pilnosć, dypkownosć, swědomite a akuratne dźěło běchu wažne kriterije wukubłanja. We Worklecach bě tehdy šěsć koni, wo čejichž pódkowy so pola Frömmeltec starachu – přichodna móžnosć bě Hozec kowarnja w Chrósćicach. Jutry pak zastarowachu tež konjej w Nowej Wjesce a dalše tři w Hrańcy.