Marcel Brauman z Łuha piše:

Dźakuju so za zajimawy přinošk „ka­tastrofalne wuswědčenje“ (wudaće SN minjenu wutoru) wo stejišću LfULG w zwisku z pytanjom za składom atomowych wotpadkow w Němskej.

Předsyda Domowiny Dawid Statnik je před dźesać dnjemi na naprašowanje serbskeho rozhłosa MDR k tematice pisał, štož bu tež wozjewjene: „Łužica njeje jenož žiwjenski rum Serbow a wšitkich sobuwobydlerjow, ale tež region, kotryž je w hoberskej změnje. Za přichodne lěta a lětdźesatki budźe wažne, nowe wizije tworić a je z pomocu změny strukturow zmištrować. Mamy dosć sćěhow ze zańdźenosće wudobywanja brunicy, njemóžemy tohodla hišće přidatnje tule problemy ze zańdźenosće atomowych milinarnjow druhich regionow rozrisać a atomowe wotpadki přewzać. To by dospołnje wopačny signal za tworjenje žiwjenskeje kwality přichoda a nowych perspektiwow za serbsku rěč a kulturu był.“

Z tym je Domowina swoju poziciju z lońšeje nazymy wobkrućiła, kotruž smy tehdom jako nowinsku zdźělenku šěrili. Medije, tež SN, su to na wědomje brali:

Mikławš Krawc z Budyšina piše: Hižo 1951 SWŠ Budyšin sakski mišter była:

Wutoru, 9. februara, čitach w Serbskich Nowinach tule sadu: „Wolejbul je mjeztym tež w Serbach woblubowana sportowa družina.“ To so hnydom dopomnich, zo młodźi Serbja hižo před wjac hač 70 lětami hrě při wysokim saku hołdowachu, zo słušachu k pioněram w Budyskim wokrjesu. Scyła bě Hornja Łužica kolebka wolejbula w NDR – Žitawa bě prěni mišter. Wo prěnim lětdźesatku pola nas chcu slědowace fakty podać:

Sakske knježerstwo je rozsudźiło: mjeńše dźěći smědźa zaso wuknyć a sej zhromadnje hrajkać. Smy so staršich prašeli, što wo tym mysla, zo pola nas šule a dźěćace dnjowe přebywanišća zaso wotewru a što su w času pandemije za swoje dźěći parowali.

Virginia Hanuzowa z Wěteńcy: Mam zbožo, zo směm wšědnje dźěłać. Wo naju dźěsći, w žłobikowej starobje, stara so tuchwilu doma mój mandźelski. Dźiwamoj zhromadnje na to, zo smój z dźěsćomaj wjele wonka w přirodźe. Tež hdyž smy sej jako swójba mjeztym žiwjenje z wobmjezowanjemi pandemije dla zarjadowali dyrbju rjec, zo pobrachuje nam za našej dźěsći přebytk w žłobiku.

Praski časopis Česko-lužický věstník“ předstaja w najnowšim wudaću mjeztym 70lětneho Jurja Łušćanskeho jako serbskeho funkcionara a basnika. Pod foto­grafiju jubilara su wažne žiwjenske daty rodźeneho Njebjelčana podate. Wustaja so, zo so wón hižo „dołhodobnje serbskemu tworjacemu wuměłstwu wěnuje“ (sam dźě žadne unikaty wobsedźi – M. K.), zo bě jeho zběrka basnjow „Čer­wjeń­ brěškow“ 2011 w Budyšinje a lěto pozdźišo we Warnoćicach w čěskej rěči wušła a zo nětko wobdźěłane druhe wudaće předleži (Praha 2020). Wozjewjena je baseń „Smjerć rjenje“ w přełožku Milana Hrabala.