Z kanki so pari. Wón přihladuje hustej mróčałce, kak w šlewjerjach z dźěrki stupa a kak so dale a wyše znošujo w powětře rozpłuni. Młoda žona je čajowe łopjena hnydom zaso z kropom polała, po tym zo bě prěni nakid nad tabletom wukidała. Sadźi wěko na dźěrku a wšitko hišće raz polije. Sćicha čakataj. Wón na jeje přichodny krok, wona na čaj. Njejapcy jón, bjeztoho zo by skradźu na někajki časnik pohladała, z kružacym pohibom do dalšeje kanki přelije a z njeje do dweju nopaškow. Zawrěje prěni nopašk z nowym, wobroći jej, zo čaj wot jednoho do druheho přeběži, a wobaj před nim wotstaji. Hdyž je to tež ze swojim čajom wo­spjetowała, wozmje horni nopašk a rjeknje: „Na nim maš čuchać.“ Skedźbliwje wón na prózdnym nopašku počucha. Zawrěje woči a dalši raz, sylnišo, přez nós zadycha. Wóń jeho wabi, za nim woła.

Dopominaće so hišće na zranjenu sroku? Wona je zaso wu­strowjena. Sroka a hawron staj kwasowałoj a cyły wječor rej­wałoj.

W nalěću wšitke ptački-žónki jejka njesu, tež naša sroka. Hawron jej rjekny: „Luba sroka, ja ći hněz­do rje­nje z mjechkim móš­kom wukładu, zo by hišće lěpje před dešćikom a wětřikom škitana była.“ A tak so sta. Sroka sedźeše dźeń wote dnja w krasnym hněžku na jejkach. Hawron je ju z dobrymi kuskami za­pleń­čił, lětajo tam a sem. Za bjesadu z druhimi ptačkami hižo chwile njeměješe. Sroka, jeho žona, bě mjenujcy jara wumyslena.

Wy, lube dźěći, wšak wěsće, zo ptački swoje jejka wopušćić njesmědźa. Doniž so młodźatka z nich njewudypaja, dyrbi stajnje jedyn z ptačkow-staršeju na nich sydać, zo bychu stajnu temperaturu měli. Po něšto času sroka pytny, zo so jejka hibać započachu. Tak za nimi po­hlada. A što bě to? Nadobo słyšeše wona jasne dypanje … a samo spěwanje! Tón spěwčk, lube dźěći, tež wy znajeće:

W Domje lutkow w Ćisku ptači kwas trochu hinak swjeća. Nimaja tam telko serbskich dra­stow. Tuž tež w ptačokwasnym ćahu po wsy njechodźa, ale swjeća w pěstowarni. Rano dźěći zhromadnje snědaja. Wo słódnu sroku postarał bě so lětsa wjesny předstejićel Jens Sarodnik. Po tym přińdźechu starši, dźědojo, wowki a zastu­pjerjo ­wjesneje rady na wopyt. A hižo spěwaše cyła ptačokwasna bobrija štučku wo ptačku, kiž chcyše kwasować. Dźěći běchu na ptački předrasćene a tak wone wšitko derje předstajichu, wo čimž je w spěwje rěč. ­Anke Sachs hraješe na akordeonje. Kubłarka Anne Brosig je wšitko derje nawjedowała. Tak měještej njewjesta Tessa Schiemanz, ­nawoženja Janosch Schowtka a braška Moritz Schmaler z ptačokwasnej hosćinu wulke wjeselo. ­Jako dźak je jim Jens Sarodnik lehnjenski kašćik za ptački darił.

 Johann Tesche

Koslowske žony hotuja so na wjeršk póstniskeje sezony

Wokoło Koslowa su wjacore mjeńše a wjetše haty. W kóždym počasu drje wone na hinaše wašnje rjanej serbskej wjesce, kotraž słuša do Njeswačanskeje gmejny a do Ralbičanskeje cyrkwinskeje wosady, swojorazny flair spožčeja. Nětko w zymje wšak tam žaby rjechtać njesłyšiš. Skupinu młodych wjesnych žonow pak, kotrež so po haće mjenuja, takrjec we wšěch počasach słyšiš. Wosebje w tak mjenowanym „pjatym počasu“ Koslowske žony ze žabjaceho hata kóždeho ze swojej wjesołosću natykuja.