Dnja 6. apryla 1971 zemrě w New Yorku jedyn z najwuznamnišich reprezentantow klasiskeje moderny na polu hudźby, ruski komponist Igor Strawinskij. Spo­minamy potajkim na jeho połstate po­smjertniny.

Narodźił běše so hudźbnik 17. junija 1882 w Oranienbaumje njedaloko Pětrohrodu, hdźež skutkowaše jeho nan jako basowy operowy spěwar. W Pětrohrodźe přežiwi Igor swoje młode lěta a absol­wowaše na tamnišej uniwersiće juristiski studij. Lěta 1902 zezna wuznamneho hudźbu­twórca Nikolaja Rimskeho-Kor­sakowa (1844–1908), pola kotrehož daše so někak štyri lěta na polu kompozicije wukubłać.

Wuznamne twarjenje za měnjate stawizny Němskeje loni w zwjazkowej stolicy wotewrěli

Swobodnje po Schilleru, kiž je Spartačanam pomnik stajił, móhło dźensa rěkać: „Pućowarjo, přińdźeš-li do Berlina, maš Humboldtowy forum wopytać.“ Wšojedne, kak bliskej ći wuměłstwo a kultura stej, nowy symbol stolicy, česćowacy sławneju wučencow Alexandera a Wilhelma von Humboldta, dyrbiš prosće zeznać. Zamylace jenož je, hač maš jón Berlinski hród abo Humboldtowy forum mjenować. Humboldtowy forum (HF) je oficialne pomjenowanje, hačrunjež móžeš ze zapřijećom „hród“ wjace započeć. Zo bych to zwoprědka prajił, w nowym kulturnišću čakaja hnydom wjacore muzeje, někotražkuli wustajeńca a impozantne, po rozbuchnjenju stareho měšćanskeho hrodu 1950 zachowane skulptury na swojich wobdźiwarjow. Najmoderniša muzejowa technika z wjele awdiowizuelnej rafinesu a wšudźe barbna mnohotnosć zawosta­jatej trajne zaćišće. Njejsu to jenož dorosćeni, kotřiž započinaja so tule dźiwać a wo stawiznach rozmyslować, ale tež dźěći so njewostudźa. Přewulki je poskitk načasneje, kubłanskeje zabawy.

W tutej kolum­nje powěda šěsć redakciji SN znatych mjezy­narodnych awtorow, wotměnjacy so pod pseudonymom „prof. Wink“, jónu wob měsac wo swojich­ nazhonjenjach a do­žiwjenjach we wobłuku zetkanja kulturow, identitow, rěčow a narodnych­ mjeńšin.

Profesor Wink je so hižo wot časa swojich šulskich a studentskich lět za Tibet a Tibećanow zajimował. Wězo bě tónle zajim kusk zwjeršny, wobwliwowany mjez druhim přez mystiske stawiznički wo lamach a jich njewšědnych kmanosćach a sylnjeny tež přez njelóšt nastupajo namócne chinske wobknježenje kónčiny. Najebać skerje nachwilne a připadne kontakty z tibet­skej tematiku pak njeje jeho zajim wo kraj a lud na himalajaskej „třěše swěta“ ženje cyle popušćił. Hižo w srěnjej starobje dojědźe wón spočatk 1990tych lět na wróćopuću z konferency w Freiburgu na kóncu dnja tež do Züricha. Wottam měješe so hakle nazajtra wječor z busom do ródneho kraja nawróćić.

Rano stańši z łoža hižo jeho słowa w rozhłosu słyšu. W šuli čitamy w serbšćinje jeho twórby runje tak kaž w stawiznach. A popołdnju słyša dźěći we wjele swójbach stawiznički z jeho pjera. Sam pak je ži­wy skerje w měrnym kućiku našeho serbskeho kraja. Rěču wo mištrje serbskeje literatury Benu Budarju, kiž swjeći dźensa 75ćiny. Rodźeny 19. nalětnika 1946 w Kulowje chodźeše tam do šule, dale w Dobrošicach, Konjecach a Ralbicach. W lěće 1964 złoži maturu na Serbskej rozšěrjenej wyšej šuli w Małym Wjelkowje. Po tym studowaše sorabistiku a slawistiku w Lipsku, hdźež bě tež čłon Sorabije. Za čas studija rusistiki přebywaše lěto w Ruskej. 1970 woženi so z Ludmilu Nawkec, kotruž bě hižo na rozšěrjenej wyšej šuli ze­znał a kotraž bě tež w samsnym času kaž wón w Lipsku była. Jimaj narodźištej so dwě dźěsći. Budar dźěłaše jako lektor w Ludowym nakładnistwje Domowina w Budyšinje kaž tež pozdźišo jako redaktor a šefredaktor Płomjenja.