Bórze wuńdźe w Ludowym nakładnistwje Domowina kniha „Serbstwo, quo vadis?“. Z tutym zběrnikom chcetej ­nakładnistwo a wudawaćelka Marka Maćijowa šěroki diskurs wo serbskej towaršnosći sylnić a žanr eseja w serbskej literaturje wožiwić. Dźewjatnaće hornjo- a delnjoserbskich awtorkow a awtorow w nim kritisce na situaciju Serbstwa zhladuje. Jednorych wotmołwow njeje. Delnjoserbska etnologowka a reporterka Ines Neumanojc na přikład je so z braniborskim serbskim ­zakonjom zaběrała a měni: „Serbski zakoń Serbow nastupajo sydlenski ruma nješkita. Nawopak: Zmóžnja tym, kotřiž serbskosć w komunach marginalizuja, swoje myslenje zwoprawdźeć.“

Hižo prjedy hač kniha wuńdźe, poskićeja Serbske Nowiny jeje přinošk swojim čitarjam tule w hornjoserbšćinje, zo bychu wćipnosć na zběrnik budźili.

Serbski sydlenski rum 2.0

Ines Neumanojc

Mytowani su k wulkemu cilej přinošowali: stotysac serbowacych w lěće 2100

Na swjatočnym zarjadowanju je předsyda Domowiny Dawid Statnik pjatk wječor w Budyšinje angažowanym Serbowkam a Serbam Myto Domowiny, Myto Domowiny za dorost a Čestne znamješko přepodał. „Tři wodźace słowa Domowiny – zamołwitosć, wotewrjenosć a zwjazanosć – steja zastupujo za skutkowanje dźensnišich mytowanych a charakterizuja hódnoty, za kotrymiž stejimy“, tak Statnik w swojej narěči. Wón dźakowaše so mytowanym za wjelelětne angažowane a čestnohamtske dźěło za serbski lud. Dale wuzběhny, zo čestnohamtscy ze swojim dźěłom rozsudnje k tomu přinošuja, zhromadny cil docpěć: Hač do lěta 2100 měć 100 000 serbsce rěčacych. Je to předewzaće, ke kotremuž mnozy přinošuja. Za mnohostronske a wjele lět trajace čestnohamtske dźěło je Domowina Reginu Šołćinu, Sonju Hrjehorjowu, dr. Michała Hajdana a Luciju Handrikowu z Mytom Domowiny 2024 wuznamjeniła. Za wobohaćenje a wuwiwanje načasneje serbskeje hudźby z wulkim angažementom a „młodym serbskim duchom“ spožčeše třěšny zwjazk skupinje Holaski Myto Domowiny za dorost 2024.

Z kolesom do Brüssela. Tuta njewšědna myslička je mje lětsa w nalěću hrabnyła, jako dóstach dowolowe postrowy z Waterloo, wopomnišća poslednjeje bitwy Napoleona w lěće 1815 – njecyłych 20 kilometrow južnje belgiskeje stolicy. Na to započach njewšědnu jězbu planować.

Spočatk awgusta bě tak daloko. Dokelž běch tón kónc tydźenja w Durinskej na zastup do šule prošeny, přepołožich start nimale 700 kilometrow dołheje jězby prosće do Weimara.

Štóž jědźe po znatych kolesowarskich šćežkach podłu Łobja, Sprjewje, Dunaja, Ryna abo Solawy, tón móže so na to spušćić, zo jědźe zwjetša po porjadnych a derje woznamjenjenych kolesowych šćežkach. Štóž pak jědźe takrjec prosće wot A do B, tón dyrbi brać, štož dóstanje. Spektrum móžnosćow je při tym dosć wulki a móže tež w Němskej druhdy runjewon dyrdomdejski być. Hłowny problem při tym je, zo njespušćamy so kaž něhdy na karty, ale na moderny techniski system, bjez kotrehož wjace njeńdźe: Na nawigaciski nastroj.

Nawi tež pomhał njeje

650 lět Wětrow, wot 1898 ze znatej šamotownju – wot 1951 nasta nowe sydlišćo za dźěławych zawoda – 1. pokročowanje

Wětrow a dalše wsy, kaž Smjerdźaca, Spale, Zemicy, Tumicy a Koslow, kiž buchu 1374 prěni króć pisomnje naspomnjene, su wězo wo wjele starše hač 650 lět. Najskerje buchu 150 do 200 lět prjedy załožene. Za Wětrow swědči wo tym njewšědna drohotna namakanka 1942 w pěskowej jamje gmejny mjez Wětrowom a Bóšicami. Pjekar Herman Měrš a jeho syn Günter podaštaj so kónc winowca 1942 do pěskoweje jamy na Wětrowskich płoninach na wyšinje, hdźež je so tehdy transportny pas z hlinoweje jamy do šamotownje skónčił. Syn nadobo pod zemju wulki stary karan wuhlada, w kotrymž běchu zawite stare twjerde pjenjezy schowane. Wón a nan karan sobu domoj wzaštaj a wjesnjanosta, znaty hornčerski mišter Barchmann, namakanku nazajtra na krajnoradny zarjad do Budyšina dowjeze.

Drohotna namakanka blisko Wětrowa